De wijkverpleging staat voor een enorme maatschappelijk uitdaging door de vergrijzing en een tekort aan zorgprofessionals. Meer wetenschappelijke onderbouwing en het gebruiken van patiëntenuitkomsten voor het leren en verbeteren in de wijkverpleegkundige praktijk is nodig om de kwaliteit van zorg op peil te houden.
Dit proefschrift heeft onderzocht wat welke factoren het gebruik van wijkverpleging voorspellen, wat de impact was van de COVID-19 pandemie op de wijkverpleging en welke verpleeg-sensitieve patiëntenuitkomsten relevant zijn voor de wijkverpleging, hoe deze uitkomsten worden gemeten in de praktijk, en wat nodig is om zorgresultaten in de wijkverpleging te gebruiken voor leren en verbeteren. Het proefschrift toont aan dat het wetenschappelijk bewijs voor de wijkverpleging schaars is. Dit benadrukt het belang van het genereren van methodologisch sterk wetenschappelijk bewijs.
Daarnaast laat het proefschrift zien dat patiëntenuitkomsten zeer beperkt worden gebruikt voor leren en verbeteren. Dit pleit ervoor om patiëntenuitkomsten centraal te stellen en een cultuur van continu leren en verbeteren te creëren. Om hiertoe te komen is het nodig om patiëntenuitkomsten te operationaliseren en uniform te meten, informatiesystemen te optimaliseren voor leren en verbeteren, wijkverpleegkundige zorgprofessionals te faciliteren en vertrouwen te geven, samenwerkingen tussen professionals en stakeholders te versterken en integrale zorg te vergroten. Dit vereist heroverweging van de huidige organisatie en financiering van zorg. Door proactief het wetenschappelijk bewijs voor wijkverpleging te versterken, patiëntenuitkomsten integraal onderdeel te maken van de zorgverlening, en het continu leren en ontwikkelen te bevorderen, kan de kwaliteit van zorg in de wijkverpleging worden geborgd, nu en in de toekomst.